Τετάρτη, Δεκεμβρίου 30, 2009
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 21, 2009
Κι άλλος θάνατος κρατούμενου
"Με τα σίδερα παραμορφώνουνε το φεγγάρι και σκοτεινιάζουνε την όψη του ήλιου. Κάμουνε καλά και κρύβουνε τη κόλασή τους, γιατί γίνονται πράγματα που δε θα 'πρεπε ποτέ ν' αντικρύσει το μάτι του γιου του ανθρώπου."
Από το ποίημα του Όσκαρ Γουάιλντ
Η Μπαλάντα Της Φυλακής Του Ρήντινγκ
Κι άλλος θάνατος κρατούμενου στο μεσαιωνικό Ψυχιατρείο Κρατουμένων
Ο 45χρονος Νίκος Πολυκρέτης για πάνω από 10 χρόνια φυλακισμένος στις ελληνικές φυλακές, βρίσκεται νεκρός στο Ψυχιατρείο Κρατουμένω. Οι συνθήκες θανάτου του παραμένουν άγνωστες, όπως των περισσότερων κρατούμενων που πεθαίνουν στις φυλακές. Και δεν είναι λίγες οι φορές που ούτε τα ονόματα των κρατουμένων δε μαθαίνουμε, όπως συνέβη τη περασμένη εβδομάδα με το θάνατο ενός 21χρονου κούρδου.
Η γνωστοποίηση των θανάτων γίνεται από συγκρατούμενους των νεκρών κρατουμένων.
Οι αρχές των φυλακών προσπαθούν να κρύψουν τους θανάτους και όλο αυτό το χρησιμοποιούν τρομοκρατικά, εκφοβιστικά και απειλητικά απέναντι στους άλλους κρατούμενους.
Εμείς δε θα σταματήσουμε να ζητάμε την απόδοση ευθυνών τόσο σ' αυτό το απάνθρωπο σύστημα των φυλακών, όσο και στα δικαστήρια που κλείνουν στα κάτεργα τους ανθρώπους. Επίσης οι ευθύνες πέφτουν και στις αρχές της κάθε φυλακής.
Τρίτη, Δεκεμβρίου 15, 2009
Κυριακή, Δεκεμβρίου 13, 2009
Κείμενο των δικηγόρων της Μ. Αντωνίου
Μια νέα γυναίκα 30 ετών, τοξικο-εξαρτημένη και προφυλακισμένη για συνέργεια σε ληστεία του αμύθητου χρηματικού ποσού των 20 ευρώ προστέθηκε στα θύματα του σωφρονιστικού συστήματος την Παρασκευή 04/12/2009, την ώρα που ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου συστήνει στους δικαστικούς λειτουργούς την επιβολή του μέτρου της προσωρινής κράτησης με σύνεση και μέτρο και ο υπουργός Δικαιοσύνης επισκέπτεται ο ίδιος τις φυλακές, θέτοντας ως προτεραιότητα της νέας πολιτικής ηγεσίας τη βελτίωση των όρων διαβίωσης στις φυλακές και την αντιμετώπιση των τοξικοεξαρτημένων ως ασθενών που χρήζουν θεραπείας και όχι τιμωρίας.
Η Μαρία Αντωνίου ήταν εξαρτημένη χρήστρια ναρκωτικών ουσιών. Συνελήφθη για πρώτη φορά στη ζωή της στις 13/6/2009, ξημερώματα, στην Ομόνοια και παραπέμφθηκε στον ανακριτή για το αδίκημα της ληστείας.
Προηγήθηκε η αναγνώρισή της από το φερόμενο ως θύμα, που κατέθεσε ότι στις 05.15 π.μ. στο Πεδίον του Αρεως, έξω από τον Πανελλήνιο, η Μαρία είχε βοηθήσει τρίτο πρόσωπο, που, σύμφωνα με το θύμα, διέφυγε τη σύλληψη, να του αφαιρέσει το χρηματικό ποσόν των 20 ευρώ. Παραστάθηκε στην ανάκριση σε άθλια κατάσταση λόγω προηγούμενης χρήσης ναρκωτικών ουσιών και χωρίς υπεράσπιση, γιατί ήταν άπορη. Αρνήθηκε την κατηγορία, ζήτησε τη διενέργεια ιατροδικαστικής πραγματογνωμοσύνης, που δεν έγινε ποτέ, και προφυλακίστηκε με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα. Στις 12/12/2009 θα συμπλήρωνε έξι μήνες στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Κορυδαλλού, οπότε θα κρινόταν η παράταση της προσωρινής της κράτησης από το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών.
Στις 4/12/2009, μια εβδομάδα πριν από τη συμπλήρωση του εξαμήνου, βρέθηκε νεκρή στο κελί της, στην υπόγεια πτέρυγα, όπου κρατούνται οι εξαρτημένες κρατούμενες. Παράλληλα, οι δύο συγκρατούμενές της στο ίδιο κελί μεταφέρθηκαν λιπόθυμες, σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση, στο νοσοκομείο κρατουμένων Κορυδαλλού. Σύμφωνα με την πρώτη ιατρική γνωμάτευση από τη φυλακή, ο θάνατος της Μαρίας οφείλετο σε πνιγμό, λόγω της κατάποσης κομματιού κρέπας, που στάθηκε στο λαιμό της. Οι συγκρατούμενές της κατέθεσαν ότι είχαν όλες μαζί κάνει χρήση ναρκωτικών πριν από το θάνατό της. Σύμφωνα με το πόρισμα της νεκροψίας, ο θάνατός της αποδόθηκε σε αναρρόφηση, ενώ κανένα κομμάτι τροφής δεν βρέθηκε στο λαιμό της. Εκκρεμεί η διενέργεια τοξικολογικής εξέτασης, για να διαπιστωθεί η προηγούμενη χρήση ναρκωτικών ουσιών, που μπορεί να εξηγήσει τη θανατηφόρα αναρρόφηση, η οποία δεν δικαιολογείται διαφορετικά, σε τόσο νεαρή ηλικία.
Η Μαρία Αντωνίου δεν πέθανε από παθολογικά αίτια. Καταδικάστηκε, με τη σύμφωνη γνώμη ολόκληρης της συντεταγμένης πολιτείας, στην ποινή του θανάτου γιατί κάποιος την κατηγόρησε ότι βοήθησε να του κλέψουν 20 ευρώ. Η δημοκρατική πολιτεία, που προτάσσει την αξία του ανθρώπου ως θεμελιώδη αρχή της, στέρησε από την εξαρτημένη Μαρία το δικαίωμα της θεραπείας, από την κατηγορούμενη Μαρία το δικαίωμα της υπεράσπισης και τελικά της στέρησε το δικαίωμα στη ζωή. Η φωνή της Μαρίας δεν θα έβγαινε ποτέ από το υπόγειο της φυλακής, βγήκε όμως η σιωπή του θανάτου της και είναι εκκωφαντική και αβάσταχτη για όλους μας.
Το παρόν κείμενο είναι μια ελάχιστη συμβολή στη «δημόσια ανοιχτή διαβούλευση για τη νομοθετική πρωτοβουλία του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με σκοπό τη λήψη άμεσων μέτρων για την αποσυμφόρηση των φυλακών και τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας».
Κατερίνα Ιατροπούλου, Μαρίνα Δαλιάνη [οι δικηγόροι της Μ. Αντωνίου]
Η Μαρία Αντωνίου ήταν εξαρτημένη χρήστρια ναρκωτικών ουσιών. Συνελήφθη για πρώτη φορά στη ζωή της στις 13/6/2009, ξημερώματα, στην Ομόνοια και παραπέμφθηκε στον ανακριτή για το αδίκημα της ληστείας.
Προηγήθηκε η αναγνώρισή της από το φερόμενο ως θύμα, που κατέθεσε ότι στις 05.15 π.μ. στο Πεδίον του Αρεως, έξω από τον Πανελλήνιο, η Μαρία είχε βοηθήσει τρίτο πρόσωπο, που, σύμφωνα με το θύμα, διέφυγε τη σύλληψη, να του αφαιρέσει το χρηματικό ποσόν των 20 ευρώ. Παραστάθηκε στην ανάκριση σε άθλια κατάσταση λόγω προηγούμενης χρήσης ναρκωτικών ουσιών και χωρίς υπεράσπιση, γιατί ήταν άπορη. Αρνήθηκε την κατηγορία, ζήτησε τη διενέργεια ιατροδικαστικής πραγματογνωμοσύνης, που δεν έγινε ποτέ, και προφυλακίστηκε με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα. Στις 12/12/2009 θα συμπλήρωνε έξι μήνες στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Κορυδαλλού, οπότε θα κρινόταν η παράταση της προσωρινής της κράτησης από το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών.
Στις 4/12/2009, μια εβδομάδα πριν από τη συμπλήρωση του εξαμήνου, βρέθηκε νεκρή στο κελί της, στην υπόγεια πτέρυγα, όπου κρατούνται οι εξαρτημένες κρατούμενες. Παράλληλα, οι δύο συγκρατούμενές της στο ίδιο κελί μεταφέρθηκαν λιπόθυμες, σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση, στο νοσοκομείο κρατουμένων Κορυδαλλού. Σύμφωνα με την πρώτη ιατρική γνωμάτευση από τη φυλακή, ο θάνατος της Μαρίας οφείλετο σε πνιγμό, λόγω της κατάποσης κομματιού κρέπας, που στάθηκε στο λαιμό της. Οι συγκρατούμενές της κατέθεσαν ότι είχαν όλες μαζί κάνει χρήση ναρκωτικών πριν από το θάνατό της. Σύμφωνα με το πόρισμα της νεκροψίας, ο θάνατός της αποδόθηκε σε αναρρόφηση, ενώ κανένα κομμάτι τροφής δεν βρέθηκε στο λαιμό της. Εκκρεμεί η διενέργεια τοξικολογικής εξέτασης, για να διαπιστωθεί η προηγούμενη χρήση ναρκωτικών ουσιών, που μπορεί να εξηγήσει τη θανατηφόρα αναρρόφηση, η οποία δεν δικαιολογείται διαφορετικά, σε τόσο νεαρή ηλικία.
Η Μαρία Αντωνίου δεν πέθανε από παθολογικά αίτια. Καταδικάστηκε, με τη σύμφωνη γνώμη ολόκληρης της συντεταγμένης πολιτείας, στην ποινή του θανάτου γιατί κάποιος την κατηγόρησε ότι βοήθησε να του κλέψουν 20 ευρώ. Η δημοκρατική πολιτεία, που προτάσσει την αξία του ανθρώπου ως θεμελιώδη αρχή της, στέρησε από την εξαρτημένη Μαρία το δικαίωμα της θεραπείας, από την κατηγορούμενη Μαρία το δικαίωμα της υπεράσπισης και τελικά της στέρησε το δικαίωμα στη ζωή. Η φωνή της Μαρίας δεν θα έβγαινε ποτέ από το υπόγειο της φυλακής, βγήκε όμως η σιωπή του θανάτου της και είναι εκκωφαντική και αβάσταχτη για όλους μας.
Το παρόν κείμενο είναι μια ελάχιστη συμβολή στη «δημόσια ανοιχτή διαβούλευση για τη νομοθετική πρωτοβουλία του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με σκοπό τη λήψη άμεσων μέτρων για την αποσυμφόρηση των φυλακών και τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας».
Κατερίνα Ιατροπούλου, Μαρίνα Δαλιάνη [οι δικηγόροι της Μ. Αντωνίου]
Σάββατο, Δεκεμβρίου 05, 2009
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ
Η αναγγελία του θανάτου μιας τοξικομανούς κρατούμενης στις ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ, ήρθε να υπενθυμίσει ένα διαρκές έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος των τοξικομανών κρατουμένων, αφού οι τοξικομανείς αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες κι όχι σαν ασθενείς που χρήζουν περίθαλψης και θεραπείας.
Σήμερα 5 Δεκεμβρίου 2009, παραμονές της μεγάλης εξέγερσης που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, βρέθηκε νεκρή η 29χρονη Μαρία Αντωνίου και σε κωματώδη κατάσταση τρεις άλλες κρατούμενες τοξικομανείς στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού.
Μετά απ' το θάνατο της αγωνίστριας κρατούμενης Κατερίνας Γκουλιώνη, τίποτα δεν έχει αλλάξει στις φυλακές.
Η ίδια ιστορία υπενθυμίζουμε είχε συμβεί και το 2003, τότε είχε πεθάνει στις γυναικείες φυλακές η Άννα Πετρίδη και είχαν βρεθεί σε κωματώδη κατάσταση δύο άλλες κρατούμενες.
Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για προαναγγελθέντες θανάτους, τοξικομανών κρατουμένων.
Φτάνει πια. Ως πότε οι άνθρωποι θα είναι τα εργαλεία πλουτισμού των κρατούντων;
Γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως απ' το εμπόριο ναρκωτικών και μέσα στις φυλακές ζει και το δικαστικό κύκλωμα και το κύκλωμα των φυλακών, γι' αυτό και βολεύει οι τοξικομανείς να φυλακίζονται αντί να θεραπεύονται.
Η αναγγελία του θανάτου μιας τοξικομανούς κρατούμενης στις ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ, ήρθε να υπενθυμίσει ένα διαρκές έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος των τοξικομανών κρατουμένων, αφού οι τοξικομανείς αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες κι όχι σαν ασθενείς που χρήζουν περίθαλψης και θεραπείας.
Σήμερα 5 Δεκεμβρίου 2009, παραμονές της μεγάλης εξέγερσης που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, βρέθηκε νεκρή η 29χρονη Μαρία Αντωνίου και σε κωματώδη κατάσταση τρεις άλλες κρατούμενες τοξικομανείς στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού.
Μετά απ' το θάνατο της αγωνίστριας κρατούμενης Κατερίνας Γκουλιώνη, τίποτα δεν έχει αλλάξει στις φυλακές.
Η ίδια ιστορία υπενθυμίζουμε είχε συμβεί και το 2003, τότε είχε πεθάνει στις γυναικείες φυλακές η Άννα Πετρίδη και είχαν βρεθεί σε κωματώδη κατάσταση δύο άλλες κρατούμενες.
Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για προαναγγελθέντες θανάτους, τοξικομανών κρατουμένων.
Φτάνει πια. Ως πότε οι άνθρωποι θα είναι τα εργαλεία πλουτισμού των κρατούντων;
Γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως απ' το εμπόριο ναρκωτικών και μέσα στις φυλακές ζει και το δικαστικό κύκλωμα και το κύκλωμα των φυλακών, γι' αυτό και βολεύει οι τοξικομανείς να φυλακίζονται αντί να θεραπεύονται.
Τετάρτη, Νοεμβρίου 25, 2009
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΠΟ-ΔΡΑΣΗ (τεύχη 1 και 2)
Για να διαβάσετε τα δυο τεύχη της "Απο-δρασης" πατήστε στα σχετικά link
http://www.scribd.com/doc/23157158/apodrasi1web
http://www.scribd.com/doc/22926914/apodrasi2web
http://www.scribd.com/doc/23157158/apodrasi1web
http://www.scribd.com/doc/22926914/apodrasi2web
Σάββατο, Μαΐου 09, 2009
ΜΙΣΗΤΟΙ ΜΟΥ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ
Kατερίνα ΓκουλιώνηΜΙΣΗΤΟΙ ΜΟΥ ΚΑΝΙΒΑΛΟΙ, ΚΑΝΕΙΣ ΣΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΑΠΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥ
ΝΑ ΑΠΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΤΟΥ
«(…)Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν' ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου। Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά...
(...)Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το «ναρκωτέστ». Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους (...)»
Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες μιας ακόμα κρατικής δολοφονίας. Το σωφρονιστικό σύστημα λειτούργησε δολοφονικά σε βάρος της κρατούμενης και αγωνίστριας Κατερίνας Γκουλιώνη. Βρέθηκε νεκρή σε πλοίο της γραμμής καθ' οδόν για μια ακόμα πειθαρχική μεταγωγή. Ήταν ένας βολικός θάνατος πάνω σε καράβι, αφού τυπικά και στατιστικά δε χρεώνεται τις ευθύνες καμία φυλακή, ουσιαστικά, όμως, την ευθύνη έχει η διευθύντρια των φυλακών της Θήβας Χαρά Κουτσομιχάλη.
Η Κατερίνα είχε τιμωρηθεί επανειλημμένως με πειθαρχικές ποινές για την αγωνιστική και καταγγελτική της στάση μέσα στις φυλακές. Άνοιξε το κεφάλαιο του βασανισμού μέσω κολπικού και πρωκτικού ελέγχου, που υφίστανται οι κρατούμενοι μετά από κάθε άδεια και μεταγωγή με την αστεία δικαιολογία πως έτσι αποτρέπεται η εισαγωγή ναρκωτικών στις φυλακές.
Κατήγγειλε τους ανθρωποφύλακες - δυνάμει «βιαστές» της ονομαστικά και αρνήθηκε τη διαδικασία βιασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αρνήθηκε το σωφρονιστικό χέρι, που φτάνει μέχρι το εσωτερικό του ανθρώπινου σώματος για να δείξει ότι έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω στους κρατούμενους σε ζωή και θάνατο.
Ο εξευτελισμός και η ταπείνωση δεν περιορίζεται στον κολπικό - πρωκτικό έλεγχο. Με την είσοδο στις φυλακές οι κρατούμενοι αναγκάζονται να πάρουν καθαρτικά και να μείνουν για κάποιες μέρες στην απομόνωση, όπου παρακολουθούνται από κάμερα.
Ειπώθηκε ότι όλη αυτή η διαδικασία θα γίνει πιο «πολιτισμένη», αν στη θέση του φύλακα μπει ο γιατρός - βασανιστής και το υπερηχογράφημα. Σημασία όμως δεν έχει το πρόσωπο αλλά η πράξη, γιατί όποιος κι αν το κάνει παίρνει αυτομάτως τη θέση βιαστή - βασανιστή. Το μήνυμα της απόλυτης εξουσίας πάνω στον κρατούμενο εξακολουθεί να υπάρχει είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο.
«(...) Όταν είσαι αθώος και είσαι φυλακή θα αγανακτήσεις για τη δικαστική πλάνη ή την πλεκτάνη που σε έβαλε μέσα. Όταν όμως η πλεκτάνη έχει γίνει νόμος και σου έχει κλέψει όλη τη ζωή μόνο και μόνο επειδή εξαρτήθηκες και αρρώστησες, επειδή έκανες χρήση μιας ουσίας και η ιδιοτελής βαρβαρότητα με νόμο σε έβαλε στη φυλακή, τι θα πεις;(...)»
Στην κοινωνία των φυλακών όλοι γνωρίζουν ότι τα ναρκωτικά είναι σε αφθονία. Ποια είναι τα βαποράκια λοιπόν; Ξέρουμε ότι τα ναρκωτικά διακινούνται από τους φύλακες που έχουν στήσει μια κερδοφόρα επιχείρηση. Άλλωστε πολλές φορές και οι ίδιοι οι κρατούμενοι το έχουν καταγγείλει. Σε κεντρικές φυλακές με μεγάλο πληθυσμό κρατουμένων η επιχείρηση ανθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτές ακριβώς τις φυλακές εφαρμόζεται το μέτρο του κολπικού και πρωκτικού ελέγχου ως προπέτασμα καπνού για να δημιουργηθεί σύγχυση γύρω από το πώς εισάγονται τα
ναρκωτικά στις φυλακές. Έτσι προσπαθεί να πείσει ότι την ευθύνη της εισαγωγής και της διακίνησης την έχουν οι άρρωστοι τοξικομανείς κρατούμενοι κι ότι το μέτρο του κολπικού ελέγχου είναι μια «παράπλευρη απώλεια» του δικαιώματος στην προσωπικότητα στον «ιερό πόλεμο» κατά των ναρκωτικών.
Άλλωστε η αυστηρότατη περί ναρκωτικών νομοθεσία αλλά και το ίδιο το γεγονός της ποινικοποίησης των ουσιών δεν έχει άλλο στόχο απ' το να διατηρείται ο τεράστιος κρατικός και παρακρατικός τζίρος από το εμπόριο ναρκωτικών αλλά και ο έλεγχος των κρατούντων πάνω στους χρήστες.
«(...)Μισητοί μου κανίβαλοι, κανείς σας δεν μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του. Όλοι ξέρετε ότι το εμπόριο των απαγορευμένων ουσιών ανθεί και ότι οι έμποροι δεν είναι φυλακή. Όλοι ξέρετε ότι οι μπάτσοι πουλάνε ναρκωτικά. Αν αύριο απαγορευτεί το τσιγάρο και θεσπιστεί νόμος να μπαίνουν οι καπνιστές στη φυλακή όλοι θα αντιδράσετε. Για μας δεν αντιδράει σχεδόν κανένας. Γιατί πολλοί αισχροκερδούν εις βάρος μας και άλλους σας βολεύει(...)»
(Τα αποσπάσματα εντός εισαγωγικών όπως και ο τίτλος προέρχονται από κείμενα της Κατερίνας Γκουλιώνη)
Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες μιας ακόμα κρατικής δολοφονίας. Το σωφρονιστικό σύστημα λειτούργησε δολοφονικά σε βάρος της κρατούμενης και αγωνίστριας Κατερίνας Γκουλιώνη. Βρέθηκε νεκρή σε πλοίο της γραμμής καθ' οδόν για μια ακόμα πειθαρχική μεταγωγή. Ήταν ένας βολικός θάνατος πάνω σε καράβι, αφού τυπικά και στατιστικά δε χρεώνεται τις ευθύνες καμία φυλακή, ουσιαστικά, όμως, την ευθύνη έχει η διευθύντρια των φυλακών της Θήβας Χαρά Κουτσομιχάλη.
Η Κατερίνα είχε τιμωρηθεί επανειλημμένως με πειθαρχικές ποινές για την αγωνιστική και καταγγελτική της στάση μέσα στις φυλακές. Άνοιξε το κεφάλαιο του βασανισμού μέσω κολπικού και πρωκτικού ελέγχου, που υφίστανται οι κρατούμενοι μετά από κάθε άδεια και μεταγωγή με την αστεία δικαιολογία πως έτσι αποτρέπεται η εισαγωγή ναρκωτικών στις φυλακές.
Κατήγγειλε τους ανθρωποφύλακες - δυνάμει «βιαστές» της ονομαστικά και αρνήθηκε τη διαδικασία βιασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αρνήθηκε το σωφρονιστικό χέρι, που φτάνει μέχρι το εσωτερικό του ανθρώπινου σώματος για να δείξει ότι έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω στους κρατούμενους σε ζωή και θάνατο.
Ο εξευτελισμός και η ταπείνωση δεν περιορίζεται στον κολπικό - πρωκτικό έλεγχο. Με την είσοδο στις φυλακές οι κρατούμενοι αναγκάζονται να πάρουν καθαρτικά και να μείνουν για κάποιες μέρες στην απομόνωση, όπου παρακολουθούνται από κάμερα.
Ειπώθηκε ότι όλη αυτή η διαδικασία θα γίνει πιο «πολιτισμένη», αν στη θέση του φύλακα μπει ο γιατρός - βασανιστής και το υπερηχογράφημα. Σημασία όμως δεν έχει το πρόσωπο αλλά η πράξη, γιατί όποιος κι αν το κάνει παίρνει αυτομάτως τη θέση βιαστή - βασανιστή. Το μήνυμα της απόλυτης εξουσίας πάνω στον κρατούμενο εξακολουθεί να υπάρχει είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο.
«(...) Όταν είσαι αθώος και είσαι φυλακή θα αγανακτήσεις για τη δικαστική πλάνη ή την πλεκτάνη που σε έβαλε μέσα. Όταν όμως η πλεκτάνη έχει γίνει νόμος και σου έχει κλέψει όλη τη ζωή μόνο και μόνο επειδή εξαρτήθηκες και αρρώστησες, επειδή έκανες χρήση μιας ουσίας και η ιδιοτελής βαρβαρότητα με νόμο σε έβαλε στη φυλακή, τι θα πεις;(...)»
Στην κοινωνία των φυλακών όλοι γνωρίζουν ότι τα ναρκωτικά είναι σε αφθονία. Ποια είναι τα βαποράκια λοιπόν; Ξέρουμε ότι τα ναρκωτικά διακινούνται από τους φύλακες που έχουν στήσει μια κερδοφόρα επιχείρηση. Άλλωστε πολλές φορές και οι ίδιοι οι κρατούμενοι το έχουν καταγγείλει. Σε κεντρικές φυλακές με μεγάλο πληθυσμό κρατουμένων η επιχείρηση ανθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτές ακριβώς τις φυλακές εφαρμόζεται το μέτρο του κολπικού και πρωκτικού ελέγχου ως προπέτασμα καπνού για να δημιουργηθεί σύγχυση γύρω από το πώς εισάγονται τα
ναρκωτικά στις φυλακές. Έτσι προσπαθεί να πείσει ότι την ευθύνη της εισαγωγής και της διακίνησης την έχουν οι άρρωστοι τοξικομανείς κρατούμενοι κι ότι το μέτρο του κολπικού ελέγχου είναι μια «παράπλευρη απώλεια» του δικαιώματος στην προσωπικότητα στον «ιερό πόλεμο» κατά των ναρκωτικών.
Άλλωστε η αυστηρότατη περί ναρκωτικών νομοθεσία αλλά και το ίδιο το γεγονός της ποινικοποίησης των ουσιών δεν έχει άλλο στόχο απ' το να διατηρείται ο τεράστιος κρατικός και παρακρατικός τζίρος από το εμπόριο ναρκωτικών αλλά και ο έλεγχος των κρατούντων πάνω στους χρήστες.
«(...)Μισητοί μου κανίβαλοι, κανείς σας δεν μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του. Όλοι ξέρετε ότι το εμπόριο των απαγορευμένων ουσιών ανθεί και ότι οι έμποροι δεν είναι φυλακή. Όλοι ξέρετε ότι οι μπάτσοι πουλάνε ναρκωτικά. Αν αύριο απαγορευτεί το τσιγάρο και θεσπιστεί νόμος να μπαίνουν οι καπνιστές στη φυλακή όλοι θα αντιδράσετε. Για μας δεν αντιδράει σχεδόν κανένας. Γιατί πολλοί αισχροκερδούν εις βάρος μας και άλλους σας βολεύει(...)»
(Τα αποσπάσματα εντός εισαγωγικών όπως και ο τίτλος προέρχονται από κείμενα της Κατερίνας Γκουλιώνη)
περιοδικό
«από-δραση»
«από-δραση»
Παρασκευή, Απριλίου 17, 2009
Στέρηση ελευθερίας τελικά σημαίνει και στέρηση ζωής;
Από τις 3 Νοέμβρη μέχρι σήμερα οχτώ χιλιάδες κρατούμενοι, στις ανά την Ελλάδα φυλακές, απέχουν από το συσσίτιο, ενώ πάνω από 5 χιλιάδες έχουν προχωρήσει σε απεργία πείνας, 17 από τους οποίους έχουν κυριολεκτικά ράψει τα στόματά τους. Όλα αυτά με φόντο την αποκάλυψη απειλών που δέχτηκε η αγροτική ιατρός των φυλακών της Χίου, τόσο ως προς την εργασία της όσο και ως προς την σωματική της ακεραιότητα, επειδή τόλμησε να καταγγείλει τις άθλιες, όπως τις περιγράφει, συνθήκες κράτησης και νοσηλείας που τυγχάνουν οι κρατούμενοι στο νησί της Χίου...
Πίσω από τα γκρίζα τείχη των φυλα-κών-σύγχρονων κολαστηρίων, 14.000 κρατούμενοι στοιβάζονται σαν εμπορεύματα σε κελιά που επαρκούν μόνο για 7.500 (!), 2.500 -3.000 παραμένουν στα εξοντωτικά κρατητήρια μεταγωγών, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός κρατουμένων μεταναστών και προσφύγων, στα κατ' ευφημισμό «κέντρα υποδοχής μεταναστών» με μόνη ενοχή τον αγώνα για επιβίωση. Συγκεκριμένα σε κάθε κελί 6 τ.μ. συνωστίζονται 45 κρατούμενοι κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής, απουσία ιατρών, αναμονή 4 μηνών για ιατρική εξέταση, έλλειψη κατάλληλων φαρμάκων, απουσία φυσικού φωτός και φωτισμού. Άνθρωποι που διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή καταλήγουν τελικά να εξοντώνονται μέσα στα ελληνικά κολαστήρια, με πάμπολλους να βρίσκονται σε συνεχή καταστολή, κολυμπώντας μέσα σε «θάλασσες» ηρωίνης, μεθοδευμένα χορηγούμενης και «βουνά» ψυχοφαρμάκων, αφειδώς χορηγούμενων, με 180 και 250 νεκρούς τον χρόνο.
Οι φυλακισμένοι είναι έγκλειστοι συμπολίτες μας «προς σωφρονισμό» και όχι προς εξόντωση. Και ζητούν το αυτονόητο: αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης και σεβασμό της ανθρώπινης υπόστασης τους.
Το έσχατο -μη βίαιο- μέσο πάληςπου μετέρχονται, αυτό της απεργί-ας πείνας τη παρούσα στιγμή του α-γώνα τους δείχνει το μέγεθος τουπροβλήματος. Το γεγονός του ε-γκλεισμού δεν μπορεί να καταργείτο δικαίωμα τους σε ιατροφαρμα-κευτική περίθαλψη. Είναι τουλάχι-στον ανήθικο ένας επιληπτικός ναμην έχει άμεση πρόσβαση σε νοσο-κομειακή μονάδα, ένας διαβητικόςνα μην λαμβάνει τα αντιδιαβητικάτου δισκία.. Πολιτική βούληση καικυρίως ανθρωπιά χρειάζονται για ναγίνεται σεβαστός ο ΣωφρονιστικόςΚώδικας, για να μη μένουν στη φυ-λακή τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά πά-σχοντες καθώς και ασθενείς πουπάσχουν από ανίατες νόσους. Η υ-γεία είναι αδιαπραγμάτευτο δικαί-ωμα όλων... στέρηση ελευθερίας
δεν μπορεί να σημαίνει και στέρηση ζωής...
Δ.Μ. Γιατρός
Πίσω από τα γκρίζα τείχη των φυλα-κών-σύγχρονων κολαστηρίων, 14.000 κρατούμενοι στοιβάζονται σαν εμπορεύματα σε κελιά που επαρκούν μόνο για 7.500 (!), 2.500 -3.000 παραμένουν στα εξοντωτικά κρατητήρια μεταγωγών, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός κρατουμένων μεταναστών και προσφύγων, στα κατ' ευφημισμό «κέντρα υποδοχής μεταναστών» με μόνη ενοχή τον αγώνα για επιβίωση. Συγκεκριμένα σε κάθε κελί 6 τ.μ. συνωστίζονται 45 κρατούμενοι κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής, απουσία ιατρών, αναμονή 4 μηνών για ιατρική εξέταση, έλλειψη κατάλληλων φαρμάκων, απουσία φυσικού φωτός και φωτισμού. Άνθρωποι που διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή καταλήγουν τελικά να εξοντώνονται μέσα στα ελληνικά κολαστήρια, με πάμπολλους να βρίσκονται σε συνεχή καταστολή, κολυμπώντας μέσα σε «θάλασσες» ηρωίνης, μεθοδευμένα χορηγούμενης και «βουνά» ψυχοφαρμάκων, αφειδώς χορηγούμενων, με 180 και 250 νεκρούς τον χρόνο.
Οι φυλακισμένοι είναι έγκλειστοι συμπολίτες μας «προς σωφρονισμό» και όχι προς εξόντωση. Και ζητούν το αυτονόητο: αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης και σεβασμό της ανθρώπινης υπόστασης τους.
Το έσχατο -μη βίαιο- μέσο πάληςπου μετέρχονται, αυτό της απεργί-ας πείνας τη παρούσα στιγμή του α-γώνα τους δείχνει το μέγεθος τουπροβλήματος. Το γεγονός του ε-γκλεισμού δεν μπορεί να καταργείτο δικαίωμα τους σε ιατροφαρμα-κευτική περίθαλψη. Είναι τουλάχι-στον ανήθικο ένας επιληπτικός ναμην έχει άμεση πρόσβαση σε νοσο-κομειακή μονάδα, ένας διαβητικόςνα μην λαμβάνει τα αντιδιαβητικάτου δισκία.. Πολιτική βούληση καικυρίως ανθρωπιά χρειάζονται για ναγίνεται σεβαστός ο ΣωφρονιστικόςΚώδικας, για να μη μένουν στη φυ-λακή τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά πά-σχοντες καθώς και ασθενείς πουπάσχουν από ανίατες νόσους. Η υ-γεία είναι αδιαπραγμάτευτο δικαί-ωμα όλων... στέρηση ελευθερίας
δεν μπορεί να σημαίνει και στέρηση ζωής...
Δ.Μ. Γιατρός
Πέμπτη, Απριλίου 16, 2009
21/11/2008 ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΩΤΗ
Κάποια κρατούμενα του αγώνα των φυλακισμένων από το παρελθόν
Θανατικές καταδίκες
Στέρηση ελευθερίας τελικά σημαίνει και στέρηση ζωής;
Της φυλακής...
Κείμενα κρατουμένων
Τσιγγάνος δεν σημαίνει εγκληματίας
Αφιερωμένο προς όλους τους ρουφιάνους και σε όσους μιγιάζονται Υπόμνημα Δομοκού Πριν.,.μέσα.,.και μετά; Φτάνει πια
Δημο-κρατικές αιχμαλωσίες
Συνέντευξη με την Ε.Α.
Υπόμνημα Διαβατών από τις γυναίκες
Το πρόσωπο της δικαιοσύνης
Μαρτυρία Ποιήματα κρατουμένων Απάντηση στο σωφρονιστικό μύθο Χάρης Δεσμώτης
Οι αντιφάσεις του «Κράτους δικαίου» με αφορμή τα πειθαρχικά
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος και διαρκούς εγκλήματος
Θανατικές καταδίκες
Στέρηση ελευθερίας τελικά σημαίνει και στέρηση ζωής;
Της φυλακής...
Κείμενα κρατουμένων
Τσιγγάνος δεν σημαίνει εγκληματίας
Αφιερωμένο προς όλους τους ρουφιάνους και σε όσους μιγιάζονται Υπόμνημα Δομοκού Πριν.,.μέσα.,.και μετά; Φτάνει πια
Δημο-κρατικές αιχμαλωσίες
Συνέντευξη με την Ε.Α.
Υπόμνημα Διαβατών από τις γυναίκες
Το πρόσωπο της δικαιοσύνης
Μαρτυρία Ποιήματα κρατουμένων Απάντηση στο σωφρονιστικό μύθο Χάρης Δεσμώτης
Οι αντιφάσεις του «Κράτους δικαίου» με αφορμή τα πειθαρχικά
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος και διαρκούς εγκλήματος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)