ΤΗΣ ΑΠΟ-ΔΡΑΣΗΣ

To περιοδικό αυτό γεννήθηκε ως αυθόρμητη ανάγκη από άτομα που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν σχέση με τη φυλακή.Συμπτωματικά βγαίνει σε μια συγκυρία με έντονη κινητικότητα μέσα κι έξω από τις φυλακές. Οι φωνές από μέσα βέβαια δεν ησυχάζουν ποτέ...όσο υπάρχει εγκλεισμός. Οι φυλακές έβραζαν, βράζουν και θα βράζουν.Το περιοδικό αυτό είναι απλά ένα όχημα που βοηθάει αυτές τις φωνές να δραπετεύσουν και να διακινηθούν σ΄όλη τη κοινωνία. Η "απο-δραση", στην ουσία θέλει να συμβάλλει, στην αντιπληροφόρηση, γύρω από τη φυλακή, να συμπαρασταθεί στον αγώνα των κρατουμένων και να στηρίξει έναν λόγο ανατρεπτικό προκειμένου να δημιουργηθούν οι συνθήκες να καταργηθούν οι φυλακές. Μόνο μετά από δράση μπορούμε να έχουμε ότι ονειρευόμαστε κι ελπίζουμε. Κι έπειτα δεν είναι η απόδραση καθήκον κάθε ανθρώπου που βιώνει, αυτόν τον αργό θάνατο, την χειρότερη ποινή της κρατικής εξουσίας, που φυλακίζεται, πειθαρχείται και τιμωρείται με κάθε τρόπο;

Παρασκευή, Απριλίου 17, 2009

Στέρηση ελευθερίας τελικά σημαίνει και στέρηση ζωής;

Από τις 3 Νοέμβρη μέχρι σήμερα ο­χτώ χιλιάδες κρατούμενοι, στις ανά την Ελλάδα φυλακές, απέχουν από το συσσίτιο, ενώ πάνω από 5 χιλιά­δες έχουν προχωρήσει σε απεργία πείνας, 17 από τους οποίους έχουν κυριολεκτικά ράψει τα στόματά τους. Όλα αυτά με φόντο την απο­κάλυψη απειλών που δέχτηκε η α­γροτική ιατρός των φυλακών της Χί­ου, τόσο ως προς την εργασία της όσο και ως προς την σωματική της ακεραιότητα, επειδή τόλμησε να κα­ταγγείλει τις άθλιες, όπως τις περι­γράφει, συνθήκες κράτησης και νο­σηλείας που τυγχάνουν οι κρατού­μενοι στο νησί της Χίου...
Πίσω από τα γκρίζα τείχη των φυλα-κών-σύγχρονων κολαστηρίων, 14.000 κρατούμενοι στοιβάζονται σαν εμπορεύματα σε κελιά που ε­παρκούν μόνο για 7.500 (!), 2.500 -3.000 παραμένουν στα εξοντωτικά κρατητήρια μεταγωγών, ενώ άγνω­στος παραμένει ο αριθμός κρατου­μένων μεταναστών και προσφύγων, στα κατ' ευφημισμό «κέντρα υποδο­χής μεταναστών» με μόνη ενοχή τον αγώνα για επιβίωση. Συγκεκριμένα σε κάθε κελί 6 τ.μ. συνωστίζονται 4­5 κρατούμενοι κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής, απουσία ια­τρών, αναμονή 4 μηνών για ιατρική εξέταση, έλλειψη κατάλληλων φαρ­μάκων, απουσία φυσικού φωτός και φωτισμού. Άνθρωποι που διεκ­δικούν το δικαίωμα στη ζωή καταλή­γουν τελικά να εξοντώνονται μέσα στα ελληνικά κολαστήρια, με πά­μπολλους να βρίσκονται σε συνεχή καταστολή, κολυμπώντας μέσα σε «θάλασσες» ηρωίνης, μεθοδευμένα χορηγούμενης και «βουνά» ψυχο­φαρμάκων, αφειδώς χορηγούμε­νων, με 180 και 250 νεκρούς τον χρόνο.
Οι φυλακισμένοι είναι έγκλειστοι συμπολίτες μας «προς σωφρονι­σμό» και όχι προς εξόντωση. Και ζη­τούν το αυτονόητο: αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης και σεβασμό της ανθρώπινης υπόστασης τους.
Το έσχατο -μη βίαιο- μέσο πάληςπου μετέρχονται, αυτό της απεργί-ας πείνας τη παρούσα στιγμή του α-γώνα τους δείχνει το μέγεθος τουπροβλήματος. Το γεγονός του ε-γκλεισμού δεν μπορεί να καταργείτο δικαίωμα τους σε ιατροφαρμα-κευτική περίθαλψη. Είναι τουλάχι-στον ανήθικο ένας επιληπτικός ναμην έχει άμεση πρόσβαση σε νοσο-κομειακή μονάδα, ένας διαβητικόςνα μην λαμβάνει τα αντιδιαβητικάτου δισκία.. Πολιτική βούληση καικυρίως ανθρωπιά χρειάζονται για ναγίνεται σεβαστός ο ΣωφρονιστικόςΚώδικας, για να μη μένουν στη φυ-λακή τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά πά-σχοντες καθώς και ασθενείς πουπάσχουν από ανίατες νόσους. Η υ-γεία είναι αδιαπραγμάτευτο δικαί-ωμα όλων... στέρηση ελευθερίας
δεν μπορεί να σημαίνει και στέρη­ση ζωής...
Δ.Μ. Γιατρός