ΤΗΣ ΑΠΟ-ΔΡΑΣΗΣ

To περιοδικό αυτό γεννήθηκε ως αυθόρμητη ανάγκη από άτομα που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν σχέση με τη φυλακή.Συμπτωματικά βγαίνει σε μια συγκυρία με έντονη κινητικότητα μέσα κι έξω από τις φυλακές. Οι φωνές από μέσα βέβαια δεν ησυχάζουν ποτέ...όσο υπάρχει εγκλεισμός. Οι φυλακές έβραζαν, βράζουν και θα βράζουν.Το περιοδικό αυτό είναι απλά ένα όχημα που βοηθάει αυτές τις φωνές να δραπετεύσουν και να διακινηθούν σ΄όλη τη κοινωνία. Η "απο-δραση", στην ουσία θέλει να συμβάλλει, στην αντιπληροφόρηση, γύρω από τη φυλακή, να συμπαρασταθεί στον αγώνα των κρατουμένων και να στηρίξει έναν λόγο ανατρεπτικό προκειμένου να δημιουργηθούν οι συνθήκες να καταργηθούν οι φυλακές. Μόνο μετά από δράση μπορούμε να έχουμε ότι ονειρευόμαστε κι ελπίζουμε. Κι έπειτα δεν είναι η απόδραση καθήκον κάθε ανθρώπου που βιώνει, αυτόν τον αργό θάνατο, την χειρότερη ποινή της κρατικής εξουσίας, που φυλακίζεται, πειθαρχείται και τιμωρείται με κάθε τρόπο;

Παρασκευή, Μαΐου 15, 2015

Μια κριτική για το ντοκυμαντέρ Οι Βροχοποιοί

Στην Αγγλική Λογοτεχνία
μου είπαν
πως ο Κάφκα ήταν καλός συγγραφέας
επειδή έπλασε
τους καλύτερους εφιάλτες όλων των εποχών.
Νομίζω πρέπει
να πάω να βρω εκείνη την καθηγήτρια
και να ρωτήσω γιατί
δεν μελετήσαμε
το Αστυνομικό Τμήμα του Σαν Φρανσίσκο
Πατ Πάρκερ “Οι καλύτεροι εφιάλτες” (Τεφλόν-Μιγάδα)
Είτε στον Σαν Φρανσίσκο, είτε στην Ελλάδα, είτε οπουδήποτε αλλού το μήνυμα αυτού του ντοκυμαντέρ παραμένει το ίδιο. Εξουσία,καταστολή, απανθρωπιά κάτω από την ομπρέλα του αμείλικτου-όχι για όλους-Νόμου.
Η αίθουσα του σινεμά, με τη μεγάλη οθόνη και το σκοτάδι της έχει μια μαγεία.Πολλές φορές λειτουργεί ως πρίσμα που διαθλάτει τα  υπάρχοντα συναισθήματα του θεατή μέσα από ότι προβάλει. Αρκετές φορές βλέπουμε κάτι και το διυλίζουμε με βάση όσα αισθανόμαστε ήδη. Δεν είναι κακό, είναι ανθρώπινο.
Η μεγάλη συγκίνηση που μου προκάλεσε αυτό το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή που κατάφερα να βρω θέση στη γεμάτη αίθουσα και δεν είχε να κάνει με τα δικά μου συναισθήματα. Μια χαρά ήμουν. Ήταν οι εικόνες, τα γεγονότα, οι διηγήσεις, η δύναμη των πράξεων.
Περισσότερο συγκράτησα τα μάτια των αφηγητών. Μέσα τους είδα πίστη και σιγουριά πως μόνο όποιος αγωνίζεται-ατομικά και συλλογικά-μπορεί να ελπίζει. Δεν διέκρινα καμία έπαρση από αυτή που πολλές φορές μπολιάζουν τον εγωισμό των ανθρώπων οι σκληροί αγώνες. Πολλές στιγμές αισθάνθηκα πως μιλούσαν και για όσους δεν είναι πια παρόντες-ήταν όμως τότε.
Μέσα στα συμπυκνωμένα του, περίπου, 50′ όπου τίποτα δεν είναι περιττό στην αφήγηση, βλέπουμε τη σύγχρονη ιστορία-από τη δεκαετία του ’70 και μετά- των φυλάκων, λέγε τις και κάτεργα, ανά την επικράτεια. Διατρέχουμε πως, τα λεγόμενα κατακάθια της κοινωνίας, οι λούμπεν, επίσημα οι ποινικοί, δημιούργησαν δεσμούς αλληλεγγύης, φιλίας μέσα από τους αγώνες για καλύτερες συνθήκες κράτησης. Αυτοί οι δεσμοί πρωτοδημιουργήθηκαν στα χρόνια που  κινείται το ντοκιμαντέρ, πριν δεν υπήρχαν, μια και οι προηγούμενες γενιές πολιτικών κρατουμένων-στη συντριπτική τους πλειοψηφία κομμουνιστών-δεν τις είχαν επιδιώξει ποτέ.
Οι αφηγήσεις επικεντρώνονται στο κολαστήριο των-χτισμένων στο πρότυπο του πανοπτικού- φυλακών Κέρκυρας. Η αφήγηση είναι νευρώδης με πολύ καλό μοντάζ που δεν αφήνει ούτε δευτερόλεπτο του φίλμ να κάνει κοιλιά. Αν είχα ένα σχόλιο να κάνω ,αυτό θα ήταν πως, κάποιες φορές, το οπτικό υλικό των γεγονότων δεν συμβαδίζει με τις αφηγήσεις. Δυστυχώς, όμως, αυτό αποτελεί εγγενή αδυναμία της καταγραφής μια και ο μικρόκοσμος των φυλακών και τα εγκλήματα του κράτους εκεί ποτέ δεν αποτελούσαν αγαπημένο θέμα για τα μέσα εξαπάτησης.
Σωματική και ψυχολογική βία, θάνατος, εξευτελισμός, άθλιες συνθήκες διαβίωσης σκιαγραφούν οι αφηγήσεις ακόμα και μετά τον ερχομό των, εδώ γελάμε, σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ. Μα και αγώνες που περιγράφονται μέσα από φιλίες, γεγονότα, αστεία, τίγκα στην αλληλεγγύη και το πάθος για τη λευτεριά.
Όμως, νομίζω πως έγραψα πολλά. Όπου το πετύχεις, πρέπει, επιβάλλεται, να το δεις.
ο κουλτουριάρης
http://www.provo.gr/ntokimanter-vroxopoioi/