ΤΗΣ ΑΠΟ-ΔΡΑΣΗΣ

To περιοδικό αυτό γεννήθηκε ως αυθόρμητη ανάγκη από άτομα που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν σχέση με τη φυλακή.Συμπτωματικά βγαίνει σε μια συγκυρία με έντονη κινητικότητα μέσα κι έξω από τις φυλακές. Οι φωνές από μέσα βέβαια δεν ησυχάζουν ποτέ...όσο υπάρχει εγκλεισμός. Οι φυλακές έβραζαν, βράζουν και θα βράζουν.Το περιοδικό αυτό είναι απλά ένα όχημα που βοηθάει αυτές τις φωνές να δραπετεύσουν και να διακινηθούν σ΄όλη τη κοινωνία. Η "απο-δραση", στην ουσία θέλει να συμβάλλει, στην αντιπληροφόρηση, γύρω από τη φυλακή, να συμπαρασταθεί στον αγώνα των κρατουμένων και να στηρίξει έναν λόγο ανατρεπτικό προκειμένου να δημιουργηθούν οι συνθήκες να καταργηθούν οι φυλακές. Μόνο μετά από δράση μπορούμε να έχουμε ότι ονειρευόμαστε κι ελπίζουμε. Κι έπειτα δεν είναι η απόδραση καθήκον κάθε ανθρώπου που βιώνει, αυτόν τον αργό θάνατο, την χειρότερη ποινή της κρατικής εξουσίας, που φυλακίζεται, πειθαρχείται και τιμωρείται με κάθε τρόπο;

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 02, 2015

ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΠΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ


Θύμα δολοφονικού βασανισμού στις φυλακές Rikers που είχε καταφέρει να αποζημιωθεί βρέθηκε νεκρός 1 ημέρα πριν να λάβει την αποζημίωση.
Ο Robert Hinton 28 χρονών σκοτώθηκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, ημέρα που θα έπαιρνε 450.000 $ αποζημίωση. Ο Hinton είχε κερδίσει την αποζημίωση περίπου πριν από δύο μήνες, όταν κέρδισε στο δικαστήριο που έγινε για τον δολοφονικό βασανισμό του στις φυλακές Rikers.- http://nypost.com/…/ex-rikers-inmate-beaten-in-2012-slain-…/
Βίντεο από τις φυλακές είχε αποκαλύψει ότι όταν ήταν να μεταφερθεί σε άλλο κελί αλυσοδέθηκε και βασανίστηκε. Σύμφωνα με τη μήνυση, αυτοί που κατηγορούντο ήταν 5 αξιωματικοί, μεταξύ των οποίων ένας αρχηγός τμήματος.Ο δικαστής είπε κατά την διάρκεια της απόφασης ότι θεωρώ ότι Hinton δεν επιτέθηκε και ήταν και ανίκανος να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενώ οι μπάτσοι του έριχναν δολοφονικά χτυπήματα.-http://nypost.com/…/rikers-inmate-beaten-and-hogtied-by-gu…/
Δυστυχώς, αυτό που συνέβη με τον Robert συμβαίνει κάθε μέρα στις φυλακές στο νησί Rikers(https://translate.google.gr/translate…)
Ένα τυχερό παράδειγμα ήταν ο Robert, δήλωσε κατά τη διάρκεια της δίκης του ένας από τους δικηγόρους του, η Nicole Bellina.(σε σχέση ότι δεν πέθανε από τον βασανισμό, τον απέδειξε και κέρδισε και την δίκη)
Οι φυλακές του νησιού Rikers είναι διαβόητες για την κακομεταχείριση, βασανισμό των κρατουμένων πολύ νωρίτερα. Είχε αναφερθεί ότι ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο να βιάζουν γυναίκες κρατούμενες με τη συναίνεση των δημοσίων υπαλλήλων(μπάτσοι,φύλακες κτλ) .- http://thefreethoughtproject.com/lawsuit-claims-city-allow…/
Πριν από αυτό, υπήρχαν αναφορές σχετικά με ποντικοφάρμακα που βρίσκονται στα τρόφιμα των κρατουμένων. Μετά το δηλητήριο που βρέθηκε στο φαγητό των κρατουμένων οι μπάτσοι και οι φύλακες αρνήθηκαν την ιατρική περίθαλψη των κρατουμένων για να μην μπορούν να μαζευτούν αποδεικτικά στοιχεία.
http://thefreethoughtproject.com/man-jailed-filming-eric-g…/
Είχαμε μια συζήτηση με την δικηγόρο Bellina σχετικά με το πώς ήταν ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα η νίκη του Robert Hinton.Όταν έμαθε για τον θάνατο δήλωσε:
Η χρονική στιγμή του θανάτου του είναι εξαιρετικά ύποπτη και αναμφίβολα η υποψία ρίχνεται προς τον δήμο(πόλη) και το αστυνομικό τμήμα, οι λόγοι είναι αυτονόητοι. Η μητέρα του είχε μια περίεργη συνομιλία μαζί του λίγο πριν το θάνατό του, όπου της είπε ότι φοβόταν ότι κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί.
http://www.nytimes.com/…/former-rikers-inmate-who-received-…
Ένιωθε σαν κάτι επρόκειτο να συμβεί με τον ίδιο δήλωσε η Parys Johnson, μητέρα του Robert Hinton στην εφημερίδα Daily News το Σάββατο.
http://news10.com/…/ex-inmate-beaten-in-2012-by-nyc-jail-g…/
Είχαμε αυτή την κουβέντα την Πέμπτη και είπε ακριβώς …Ξέρεις μαμά, αν συμβεί κάτι σε μένα, βεβαιωθείτε ότι η φίλη μου Michelle και το μωρό είναι εντάξει…
Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν ύποπτοι και στοιχεία που να δείχνουν έναν δρόμο για την υπόθεση
Πηγή περιγραφής
http://thefreethoughtproject.com/victim-police-brutality-w…/
Παντού σ' όλη την γη έτσι βγάζουν απ' την μέση όσους κρατούμενους τολμούν να σηκώσουν ανάστημα. Φυσικά και δεν εξαιρείται η ελλάδα, έχουμε αρκετά παραδείγματα.

Παντού σ' όλη την γη έτσι βγάζουν απ' την μέση όσους κρατούμενους τολμούν να σηκώσουν ανάστημα. Φυσικά και δεν εξαιρείται η ελλάδα, έχουμε αρκετά παραδείγματα.

Παρασκευή, Μαΐου 15, 2015

Μια κριτική για το ντοκυμαντέρ Οι Βροχοποιοί

Στην Αγγλική Λογοτεχνία
μου είπαν
πως ο Κάφκα ήταν καλός συγγραφέας
επειδή έπλασε
τους καλύτερους εφιάλτες όλων των εποχών.
Νομίζω πρέπει
να πάω να βρω εκείνη την καθηγήτρια
και να ρωτήσω γιατί
δεν μελετήσαμε
το Αστυνομικό Τμήμα του Σαν Φρανσίσκο
Πατ Πάρκερ “Οι καλύτεροι εφιάλτες” (Τεφλόν-Μιγάδα)
Είτε στον Σαν Φρανσίσκο, είτε στην Ελλάδα, είτε οπουδήποτε αλλού το μήνυμα αυτού του ντοκυμαντέρ παραμένει το ίδιο. Εξουσία,καταστολή, απανθρωπιά κάτω από την ομπρέλα του αμείλικτου-όχι για όλους-Νόμου.
Η αίθουσα του σινεμά, με τη μεγάλη οθόνη και το σκοτάδι της έχει μια μαγεία.Πολλές φορές λειτουργεί ως πρίσμα που διαθλάτει τα  υπάρχοντα συναισθήματα του θεατή μέσα από ότι προβάλει. Αρκετές φορές βλέπουμε κάτι και το διυλίζουμε με βάση όσα αισθανόμαστε ήδη. Δεν είναι κακό, είναι ανθρώπινο.
Η μεγάλη συγκίνηση που μου προκάλεσε αυτό το ντοκιμαντέρ ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή που κατάφερα να βρω θέση στη γεμάτη αίθουσα και δεν είχε να κάνει με τα δικά μου συναισθήματα. Μια χαρά ήμουν. Ήταν οι εικόνες, τα γεγονότα, οι διηγήσεις, η δύναμη των πράξεων.
Περισσότερο συγκράτησα τα μάτια των αφηγητών. Μέσα τους είδα πίστη και σιγουριά πως μόνο όποιος αγωνίζεται-ατομικά και συλλογικά-μπορεί να ελπίζει. Δεν διέκρινα καμία έπαρση από αυτή που πολλές φορές μπολιάζουν τον εγωισμό των ανθρώπων οι σκληροί αγώνες. Πολλές στιγμές αισθάνθηκα πως μιλούσαν και για όσους δεν είναι πια παρόντες-ήταν όμως τότε.
Μέσα στα συμπυκνωμένα του, περίπου, 50′ όπου τίποτα δεν είναι περιττό στην αφήγηση, βλέπουμε τη σύγχρονη ιστορία-από τη δεκαετία του ’70 και μετά- των φυλάκων, λέγε τις και κάτεργα, ανά την επικράτεια. Διατρέχουμε πως, τα λεγόμενα κατακάθια της κοινωνίας, οι λούμπεν, επίσημα οι ποινικοί, δημιούργησαν δεσμούς αλληλεγγύης, φιλίας μέσα από τους αγώνες για καλύτερες συνθήκες κράτησης. Αυτοί οι δεσμοί πρωτοδημιουργήθηκαν στα χρόνια που  κινείται το ντοκιμαντέρ, πριν δεν υπήρχαν, μια και οι προηγούμενες γενιές πολιτικών κρατουμένων-στη συντριπτική τους πλειοψηφία κομμουνιστών-δεν τις είχαν επιδιώξει ποτέ.
Οι αφηγήσεις επικεντρώνονται στο κολαστήριο των-χτισμένων στο πρότυπο του πανοπτικού- φυλακών Κέρκυρας. Η αφήγηση είναι νευρώδης με πολύ καλό μοντάζ που δεν αφήνει ούτε δευτερόλεπτο του φίλμ να κάνει κοιλιά. Αν είχα ένα σχόλιο να κάνω ,αυτό θα ήταν πως, κάποιες φορές, το οπτικό υλικό των γεγονότων δεν συμβαδίζει με τις αφηγήσεις. Δυστυχώς, όμως, αυτό αποτελεί εγγενή αδυναμία της καταγραφής μια και ο μικρόκοσμος των φυλακών και τα εγκλήματα του κράτους εκεί ποτέ δεν αποτελούσαν αγαπημένο θέμα για τα μέσα εξαπάτησης.
Σωματική και ψυχολογική βία, θάνατος, εξευτελισμός, άθλιες συνθήκες διαβίωσης σκιαγραφούν οι αφηγήσεις ακόμα και μετά τον ερχομό των, εδώ γελάμε, σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ. Μα και αγώνες που περιγράφονται μέσα από φιλίες, γεγονότα, αστεία, τίγκα στην αλληλεγγύη και το πάθος για τη λευτεριά.
Όμως, νομίζω πως έγραψα πολλά. Όπου το πετύχεις, πρέπει, επιβάλλεται, να το δεις.
ο κουλτουριάρης
http://www.provo.gr/ntokimanter-vroxopoioi/