ΤΗΣ ΑΠΟ-ΔΡΑΣΗΣ

To περιοδικό αυτό γεννήθηκε ως αυθόρμητη ανάγκη από άτομα που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν σχέση με τη φυλακή.Συμπτωματικά βγαίνει σε μια συγκυρία με έντονη κινητικότητα μέσα κι έξω από τις φυλακές. Οι φωνές από μέσα βέβαια δεν ησυχάζουν ποτέ...όσο υπάρχει εγκλεισμός. Οι φυλακές έβραζαν, βράζουν και θα βράζουν.Το περιοδικό αυτό είναι απλά ένα όχημα που βοηθάει αυτές τις φωνές να δραπετεύσουν και να διακινηθούν σ΄όλη τη κοινωνία. Η "απο-δραση", στην ουσία θέλει να συμβάλλει, στην αντιπληροφόρηση, γύρω από τη φυλακή, να συμπαρασταθεί στον αγώνα των κρατουμένων και να στηρίξει έναν λόγο ανατρεπτικό προκειμένου να δημιουργηθούν οι συνθήκες να καταργηθούν οι φυλακές. Μόνο μετά από δράση μπορούμε να έχουμε ότι ονειρευόμαστε κι ελπίζουμε. Κι έπειτα δεν είναι η απόδραση καθήκον κάθε ανθρώπου που βιώνει, αυτόν τον αργό θάνατο, την χειρότερη ποινή της κρατικής εξουσίας, που φυλακίζεται, πειθαρχείται και τιμωρείται με κάθε τρόπο;

Κυριακή, Απριλίου 28, 2013

«Ζούμε σαν τα σκυλιά και κοιμόμαστε με βάρδιες» Σάββατο 27 Απριλίου 2013

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ  ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ-ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ

«Μπορεί να πεθάνουμε και να μην το μάθει κανένας. Είναι η πέμπτη μέρα που κάνουμε απεργία πείνας στα κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος Μοσχάτου. Ζούμε σαν τα σκυλιά», λέει ο Αρμέν Μουραντιάν: «Κοιμόμαστε με βάρδιες σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο ακαθαρσίες. Εξι άτομα σε τρία στρώματα. Τρία δωμάτια γεμάτα. Στο τέταρτο, το μεγαλύτερο, στρίμωξαν περισσότερα από 15 άτομα».
Περασμένα μεσάνυχτα τηλεφώνησε στην «Ε» ο νεαρός Αρμένης, καλώντας σε βοήθεια: «Αυτή την ώρα μας επιτρέπουν να τηλεφωνήσουμε. Μας συνέλαβε η ομάδα ΔΙΑΣ στο δρόμο. Είχαν λήξει τα χαρτιά μας. Κανένας δεν κατηγορείται για κλοπή ή κακούργημα. Μας κρατούν 7-8 μήνες με απόφαση απέλασης».
Αναφέρει τους συγκρατούμενούς του έναν έναν, με τ’ όνομά τους. Στο ίδιο κρατητήριο είναι ο Μ. Αρχάνι, Ιρανός, του οποίου τους γονείς δολοφόνησε το καθεστώς, που ήρθε να ζητήσει άσυλο. Μαζί είναι ο Α. Στάντι από το Ιράκ και ο Αχ. Ασφερ από το Πακιστάν. Και ο «παππούς». Ενας 55χρονος Αιγύπτιος, που έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Έχει ζήσει 28 χρόνια στην Ελλάδα. Εχει ένα παιδί. Αλλά έληξαν τα χαρτιά του. Πρέπει να εξεταστεί από γιατρό. Ζητάει από το πρωί τα φάρμακά του. Υποφέρει από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Οι αστυνομικοί αδιαφορούν. Ο Πακιστανός παραμιλάει. «Είναι τέσσερις μήνες κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους. Δεν έχουμε δει τον ήλιο. Σαπίσαμε απ’ την υγρασία».
Χωρίς δικηγόρους
«Μας έδιναν ελάχιστο φαγητό, όσο χρειάζεται για να ζούμε. Το έφερναν στις 12 το βράδυ. Περιμέναμε όλοι το φαγητό. “Μοιραστείτε το”, έλεγε ο αστυνομικός. Το κλότσαγε στην πόρτα, βρίζοντας: “Μη σας γ…”».
Ο ίδιος λέει ότι δεν έχουν επικοινωνήσει με καμία οργάνωση ή φορέα: «Ούτε με δικηγόρους. Γιατί δεν μπορούμε να τους πληρώσουμε. Ζήτησα από ένα φίλο να μας φέρει βιβλία. Τα απαγόρευσαν. Δεν υπάρχουν στρώματα για όλους».
Δεν είναι η πρώτη καταγγελία που αφορά το Α.Τ. Μοσχάτου. Η Κίνηση Πολιτών Μοσχάτου «Μεσοποταμία» τις μέρες των Χριστουγέννων κατήγγειλε την κράτηση του Τούρκου παραπληγικού Τζάφερ Κουρτ, ο οποίος είναι αναγνωρισμένος πρόσφυγας και συνεπώς διέμενε νόμιμα στη χώρα μας. Για την κράτησή του διενεργείται ΕΔΕ. Διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κράτησης, τα μέλη της Κίνησης Πολιτών Μοσχάτου, σε συνεργασία με το Δήμο Μοσχάτου, διοργανώνουν αντιρατσιστική συναυλία το επόμενο Σάββατο στην πλατεία Μεταμόρφωσης.